فریدون مشیری در دوران شاعری خود، در هیچ عصری متوقف نشد، شعرش بازتابی است از همهٔ مظاهر زندگی و حوادثی که پیرامون او در جهان گذشته، ستایشگر خوبی، پاکی و زیبایی، بیانگر همهٔ احساسات و عواطف انسانی و بیش از همه خدمتگزار انسانیت است.

بوسهٔ گرم تو در نومیدی، نوشداروی امیدم بخشید

چشم پر مهر تو با من می‌گفت: «هیچ نومید به جایی نرسید!»

پیش چشمم همه جا بود سیاه، ناامید از همه چیز و همه کس

سیر از خویش و گریزان از خلق، کرده پیوند به نومیدی و بس

آرزوها همه تاریک و تباه، سخنم تلخ، چراغم خاموش

مرگ بر زاری من می‌خندید، زندگی بار گران بود به دوش

پردهٔ یاس نمی‌داد امان، تا ببینم که چه زیباست جهان

دست در دامن امید زدم، یافتم زندگی جاویدان

حالیا چشم دلم بر همه چیز، کند از روزن امید نگاه

چه شکوهی ست در این کلبهٔ تنگ! ، چه فروغی ست در این شام سیاه!