دوازده ستاره پر فروغ به نوبت در ظلمات نمایانگر راه نجات و هدایت و سیرابگر تشنگان معرفت بودند، افسوس که شب‌پره‌ها را تاب نورافشانی خورشید نبود و هر از چند گاهی چراغی را خاموش کرده تا دوازدهمین نور روشنگر خدایی به خواست پروردگار در پس ابر نهان شد تا تشنگان را بر او چنان نیاز افتد که، چون ماهی بیرون افتاده از آب برای وصالش بی‌تاب و بی‌قرار شوند؛ و مشتاقانه چشم بر پدیدار شدن او داشته باشند تا به راستی و پاکی او را یاری کرده و گردن طاعت بر او فرو آورند.

خواهی آمد‌‌ ای سوار سبز پوش

لحظه‌هایم را بهاری می‌کنی

با نگاه خویش در متن زمان

عشق را هر لحظه جاری می‌کنی