فاطمه می آید
دروازه های آسمان، گشوده می شود و بارانی شگفت، زمین را فرا می گیرد.
مكه، لبریز عطر یاس، با چشمانی گشاده تر از هر روز
بیستمین روز جمادی الثانی را دیدار می كند.
و فرشتگانی بی شمار، هلهله كنان فرود می آیند.
چشمان خدیجه علیهاالسلام ، خیس لبخند می شود و
محمد صلی الله علیه و آله ، شادمان و بی قرار، كودك را در آغوش می كشد.
فاطمه علیهاالسلام متولد می شود؛ دختری كه مادرِ پدر است و خیر كثیر.
خورشیدی كه یازده ستاره دنباله دار را در آسمان امامت، مادری كرد.
مشركان، پیامبر را ابتر خواندند و خداوند، فاطمه را كوثر نامید؛
اِنّا اعطیناك الكوثر فَصَلِّ لِرَبِّكَ واْنْحَرْ * اِنَّ شانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَر.
فاطمه متولد می شود؛
كسی كه سپیده‌دمان، دیدگان روشنش را سجده می كنند
و كوه ها قامت قیامت را به احترام برمی خیزند.
زنی شگفت كه عفتش سرلوحه همیشه زنان تاریخ است.
درختی تناور كه ریشه در آسمان داشت و پرنده های نور
بر شاخه های سبزش آواز خواندند. فاطمه می آید.
او می آید و كوچه های مدینه، طلوع گام هایش را به پیشواز می آیند.
او می آید تا دخترانِ زنده به گور شده عرب، غرور زن بودن
را از بین خروارها خاك، حِس كنند.
فاطمه، فریادی سرخ است در كوچه های مظلومیت علی علیه السلام .
فاطمه می آید،
می ایستد و می ماند تا زمینیان، حضور ملكوتی اش را آسمان شوند.