محمدبن علی‌بن ملک داد تبریزی، ملقب به شمس‌الدین یا شمس تبریزی، یکی از بزرگ‌ترین شاعران و فیلسوفان پارسی زبان سده هفتم هجری است. او نه تنها به خاطر اشعار عمیق و فلسفی‌اش شناخته می‌شود، بلکه به عنوان یکی از صوفیان بزرگ تاریخ نیز در یادها باقی مانده است.
شمس تبریزی با کلامی سحرآمیز و عمیق، مفاهیم عشق و دوستی را در آثارش به تصویر کشیده است. اشعار او همچون:
دوست همان بِه که بلاکش بُوَد عود همان بِه که در آتش بُوَد
جامِ جفا باشد دشوارخوار چون ز کفِ دوست بود خوش بُوَد
زهر بنوش از قدحی کان قدح از کرم و لطف مُنَقّش بُوَد
این ابیات زیبا، نشان‌دهنده عمق احساسات و اندیشه‌های شمس تبریزی است که همواره در جستجوی حقیقت و عشق الهی بود.
در این روز، یاد و خاطرهٔ این شاعر بزرگ را گرامی می‌داریم و به پاس تلاش‌های او در عرصه شعر و فلسفه، به تفکر و تعمق در آثارش می‌پردازیم.
